Deze morgen had ik nood aan een wandeling door het bos.
Om ruimte te creëren voor nieuwe ideeën, moet ik vaak eerst loslaten. Want eens het hoofd te vol is, raakt het hart erin verloren.
Niet zo evident dus dat loslaten. Dit lukt voor mij het best in de natuur. Het beestebos op zich is altijd al mijn favoriet geweest.
Niet alleen het programma uit mijn kindertijd ("beestebos is boos") maar vooral het bos zoals wij het hier kennen.
Veel bomen, vogels en liters zuurstof. Bomen zijn inspirerend. Niet alleen omdat ze zo groot en krachtig zijn, maar vooral omdat ze zo goed kunnen luisteren. Bomen die al jaren de verschillende verhalen mogen aanhoren van verschillende mensen die er al zijn voorbij gelopen. Bomen kennen meer geheimen dan mensen en dat maakt het allemaal zo mysterieus.
Vooral het zien van allerlei mooie beestjes (neen, geen spinnen of mieren) maakt mijn dag.
Ik vertrok met mijn camera om de hals en greep mijn kans om mijn fotografie-technieken bij te schaven.
Vol enthousiasme en hoop om veel te mogen zien maar vooral om veel te mogen vastleggen met mijn lens.
Toch zo blij dat ik mijn gevoel gevolgd heb, want JA ik heb veel moois mogen zien! En dat moois deel ik graag met jullie
(ps.: kapsels krijgen hier een ander verhaal, ze zijn hier het eindresultaat van 'bom(en)vol' inspiratie )
Na 100 meter, tussen de besjesstruik van onze buren zat er al een vogeltje te gluren. Hier en daar wat geritsel en net op tijd kon ik een glimp van de vogel vastleggen. Zie jij hem ook?
Enkele stappen verder was ik getuige van een bijeenkomst spreeuwen. Hoeveel het er waren, geen idee! Maar het waren er wel genoeg om een heel leger te vormen. Allemaal samen op een hoogspanningsdraad. Klaar om de wijde wereld te gaan verkennen.
Ook hier werkten ze geniaal mee en kon ik ze net op tijd vastleggen vooraleer ze met veel geruis wegvlogen.
Het bleef hier niet bij, ook kreeg ik bezoek van vlinders en libellen die rond me heen aan het fladderen waren. Net alsof ze mij wilden vragen om hun schoonheid op beeld te zetten. Het was een wonder dat ook zij zich lieten fotograferen. Altijd op hun best, gewoon door zichzelf te zijn. De schoonheid zit in hun vleugels. En zij zijn niet bang om dit te laten zien.
Dat zouden wij ook meer mogen zijn, niet bang om onszelf te laten zien!
Maar het allermooiste moest nog komen. Bijna elke dag, bij mijn woon-werkverkeer, zie ik telkens 2 herten in een weide naast een nieuw aangelegd bos. Ze inspireren mij keer op keer. Ik ben dan ook dankbaar om hen elke dag te mogen zien (lichtpuntjes!).
Een dier zo trots en edel met een tikkeltje mystiek. Het is me tot nu toe nooit gelukt ze vast te leggen op beeld.
Als ik onderweg ben met mijn auto of fiets heb ik de tijd/zin niet om mijn gsm uit te halen en ze te fotograferen.
Maar vandaag bracht daar verandering in. Het leverde deze prachtige beelden op. Helemaal 'na min (h)erte'.
1 gouden raad: open je ogen en zie hoe mooi alles kan zijn, alles op zijn natuurlijke wijze. Dag in dag uit.
Liefs
Reactie plaatsen
Reacties