Tegenwoordig zie je overal mooie, schitterende raamtekeningen.
Je ziet ze niet alleen op school aan het klasraam van je favoriete juf, maar je ziet ze ook al in cafeetjes, knusse tearooms, winkelstraten,...
Het lijkt een nieuwe trend, maar volgens mij is het een broer/zusje van de voorganger toen we nog kind waren.
"De muurtekeningen." Bij ouders suist het hoogstwaarschijnlijk volop in hun oren.
Als kind schreef ikzelf dolgraag op de muren. Niets leukers dan een blanke muur te gaan opfleuren met eigen 'kunst'.
Het was een 'levend' dagboek, eentje zonder papier maar met meer openheid en vrijheid.
Vroeger kon ik tekenen op de muren van de schuur.
Terwijl mijn ouders de koeien aan het voederen waren kon ik mij creatief bezig houden (al dan niet, samen met mijn zus) met krijttekeningen vanop de hooiwagen.
Decoratie ontwerpen voor het 'rollenspel' die zou komen of gedachten of inspiratie neerpennen voor later.
Zo kwam er ook ooit deze tekening:
De kleerkast.
Deze foto is getrokken tot op heden. Wat wil zeggen: de tekening staat er nog steeds. Alleen is het kind intussen groot en volwassen geworden.
Wanneer ik terugkijk naar deze tekening kan ik mezelf volledig flashbacken naar dat ultieme moment. Een moment zonder druk of haast.
Toen had ik al oog voor wat kledij teweeg brengt, wat schoonheid teweeg brengt.
Vroeg kon ik alleen maar opkijken naar de dames die ik voorbij zag lopen met 'de perfecte outfit' en het 'perfecte kapsel'. Dan zei ik tegen mezelf: "Steffie, later wordt jij ook zo!". Intussen weet ik dat er meer voor nodig is dan dit alleen.
Om in je eigen kracht te staan heb je vertrouwen nodig in jezelf, maar moet je ook jezelf uitspitten tot op je diepste kern.
Wat wil je? Welk gevoel wil je hebben? Wie wil je zijn? Welke persoon? Wat doe je zo graag?
Het lijken gemakkelijke W-vragen maar ze zijn het niet. Naarmate ik ouder werd had ik het gevoel mijn identiteit te verliezen.
Meedraaien met wat de maatschappij van ons verlangt, meedraaien met wat 'in de mode' is.
Maar niks van dat alles voelde eigenlijk 'naturel' of authentiek aan.
Integendeel ik had het gevoel mezelf niet in de hand te hebben & me te laten leiden door anderen.
Tijdens de start met mijn bijberoep leek het spannend en vanzelfsprekend, maar eer ik was opgestart voelde ik mezelf zeer onzeker.
Toch had ik al m'n kennis op zak om hiermee te starten, waarom voel ik mij dan zo?
Naarmate ik mezelf 'minderwaardig' inschatte zocht ik inspiratie in personen die 'hetzelfde' deden zoals mij, als hairstylist.
Via Instagram zat ik wat te zoeken op verschillende '#' waaronder die van #gezichtsvormanalyse (want diep vanbinnen wist ik dat ik hiermee wou uitblinken in wat ik doe) & kwam ik op een post van Demi terecht.
Demi (The Colour Store) haar woorden op de post klonken zo:
"Vaak is het eerste wat iemand van jou ziet je gezicht & wat je hiermee uitstraalt ! Je haar en kapsel zijn een omlijsting van je gezicht wat zeker meer of de helft in beslag neemt! Je wilt toch ook dat je op zo'n moment een indruk achter laat die helemaal klopt met wie jij bent ..."
Na het lezen van de eerste zinnen op deze post wist ik dat ik dit account (meerbepaald deze persoon) van naderbij moest volgen.
Ik klikt op de knop en volgde haar account op de voet.
In haar verhaal deelde ze vaak een vraag waarop je kon antwoorden en vandaar uit vertrok mijn avontuur.
Ze gaf mij de kans om in te zien wat ik nodig had. Ik koos voor haar 6-weken programma en sindsdien heb ik mezelf gevonden in wat ik doe.
Weet ik waarom ik dit doe & welk doel ik voor ogen wil hebben.
Nu vraag jij je waarschijnlijk af wat die muurtekeningen van vroeger nu te maken hebben met al dit?
Wel via haar coaching keek ik naar de diepste kern van mezelf, die kern die nog ruw is en onbewerkt door de buitenwereld.
Voor mij persoonlijk: het kind die ik toen was.
Daarin zag ik een kind die plezier had in wat ze deed, met creativiteit haar gedachten kon loslaten en de wijsheid die terug te vinden is in allerlei 'verbeelding'.
Zoals eerder de tekening met de kleerkast.
Je goed in je vel voelen wat letterlijk het 'velletje stof' waarvoor je elke dag kiest om rond je lichaam te hangen & waarbij 'kleur' een hele grote rol speelt.
Maar ook deze foto . Ooit tekende ik een klokje met daarnaast een huisje.
En ik kan er perfect mezelf in vinden:
Een huismus, eentje die gezelligheid en warmte voorop stelt.
Zichzelf thuis voelen bij zichzelf en in hun haar.
"Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens."
Liefs
Steffie X
Reactie plaatsen
Reacties
Heel inspirerende en verterende tekst! Je bent goed bezig.. Je weet wat je wil en dat siert jou! X